Afscheid komt nu heel dichtbij

Lieve allemaal,

Het duurt nu niet lang meer en dan ben ik weer op Nederlandse bodem. Geeft een vreemd gevoel moet ik zeggen. Ik zie er naar uit om iedereen weer te zien, maar om hier afscheid te nemen, valt niet mee. Het was prettiger geweest als Nederland en Zuid Afrika dichterbij elkaar zouden liggen, om af en toe even te kunnen buurten. Maar helaas. Dus we proberen nog maar alles uit deze laatste week te halen en alles hier goed af te ronden.
Vorige week dinsdag was een dag dat ik 's ochtends in het ziekenhuis ben geweest. 's Middags geholpen met huiswerk en een jongen geholpen met gitaar spelen. Ook vinden ze het hier erg leuk om wat Nederlandse woorden te leren. Onderandere 'doeg' is een favoriet en is hier nu veel als groet te horen.
Woensdag ben ik met vho Rosinah naar Tohoyando Childrens Home geweest. Dit is een huis wat wordt ondersteunt door de regering hier. De medewerkers hier zeggen regelmatig dat het daar allemaal veel beter is, maar het enige wat ze daar beter voor elkaar hebben, wat ik heb gezien, is de hoogte van het salaris. Er is weinig personeel voor veel kinderen. Ze vangen ook kinderen met een verstandelijke beperking op. Dit vraagt meer aandacht van de medewerkers, maar omdat ze daar met zo weinig personeel zijn, worden ze soms vast gebonden. Erg triest! Tevens zijn er geen stoelen en tafels. Dus alles wordt op de grond gedaan, zoals eten en huiswerk maken. Ook is er soms een maand geen groente en vlees, dan eten ze alleen maispap (porridge). Ze zijn afhankelijk van leveranciers waar de regering contracten mee heeft gesloten, maar daar wordt erg veel in geshoemeld. Bij elkaar is de situatie daar dus veel slechter dan hier. Is moeilijk te begrijpen dat dit mogelijk is hier.
De volgende dag ben ik sinds lange tijd weer een dag meegeweest met de home based care. Onderandere op bezoek geweest bij een vrouw van over de 100 jaar. Ze woont met haar dochters en ligt alleen nog maar op bed. Een erg dun klein vrouwtje. Verbaasde me dat ze nog geen decubituswonden had. Ze was erg dankbaar dat ze deze leeftijd heeft bereikt.
's Middags met een meisje van hier naar de kliniek geweest. Ze heeft tubercolose en moest sputum brengen ter controle. Vandaag hebben we de uitslag opgehaald en ze is genezen. Ze zei zelf: Dit is een zegen van God. Dus vandaag hebben we een klein feestje hier.
Tineke heeft nog wat werkjes en lesmateriaal opgestuurd die ik heb vertaald en vrijdagmorgen naar de primary school hier heb gebracht. Ze lieten het niet zo merken, maar waren er geloof ik wel blij mee. :)
Zaterdag de dag lekker op stap geweest met Maartje. We hebben Aart en Marcella van Soest opgezocht. Zij hebben net buiten Louis Trichart een lodge en winkel waarmee ze lokale kunstenaars ondersteunen. Gekletst, lekker gegeten, gewandeld en souveniers gekocht. Het is zeker een aanrader om daar te gaan kijken als je hier bent. We hebben ons daar de hele dag kunnen vermaken.
Gister was een hele gewone zondag met kerkdienst en cursus voor de oudste kinderen hier. Ondertussen kleine alledaagse dingen gedaan, zoals zingen, spelen, luiers verschonen, eten klaarzetten, knuffelen enz, enz.
Vandaag met een dietist naar een basisschool geweest om de jongste klassen te screenen op onder- en overgewicht. Ook de oogarts, tandarts en verpleegkundigen waren mee om op hun gebied de kinderen te checken. Erg leuk om te doen!
En zo vliegen de dagen voorbij, maar ik weet nu al dat dit niet de laatste keer is dat ik hier ben, als het aan mij ligt. Ook vanuit Nederland wil ik ze blijven ondersteunen. In welke vorm, daar moet ik nog even goed over nadenken, maar ik heb al wel zo mijn ideeen.

Voor jullie weer alle goeds en ons tot ziens is dichtbij!
Doeg! :)

Liefs Nienke